(ﻣﻬﻴﺊ) sıf. (Ar. tehyi’e “hazırlamak”tan muheyyi’)
1. Hazırlayan, hazır duruma getiren: “Müheyyi-i mektup: Mektup hazırlayan, yazan.”
2. tıp. Vücûdu hastalanmaya müsâit, her an hasta olabilir duruma getiren.

(ﻣﺦ) i. (Ar. muḫḫ)
1. anat. Kemiklerin iç kısmını dolduran yağlı madde, ilik.
2. anat. Beyin, dimağ. 
3. Cevher.
ѻ Muhh-ı şevkî: anat. Murdar ilik, omurilik.

(ﻣﻬﻴﺞ) sıf. (Ar. tehyіc “heyecanlandırmak”tan muheyyic) Heyecan veren, heyecanlandıran, coşturan: Bu müheyyiç kısa nutkun / Etmekte derin sadmesi tâ rûhumu tehziz (Tevfik Fikret). Grazya, şuh ve müheyyiç kadınlara has mufassal talâkatle uzatarak anlatıyor (Ömer Seyfeddin). Bu fecî, bu müheyyiç, işitilmemiş bir îtiraftı (Aka Gündüz).
● Müheyyice (ﻣﻬﻴﺠﻪ) sıf. Müheyyiç kelimesinin tamlamalarda ortaya çıkan aynı mânâdaki müennes şekli: Güzel kokulu, sımsıkı, sıcacık bir korsanın altında hissiyyât-ı müheyyice-i garam ile çarpınıp durur (Recâîzâde M. Ekrem).